Dożylna terapia substancjami odżywczymi: „Koktajl Myersa”

Dożylna terapia substancjami odżywczymi: „Koktajl Myersa”

Alan R. Gaby, MD – Były przewodniczący Amerykańskiego Stowarzyszenia Medycyny Holistycznej; autor pracy Preventing and Reversing Osteoporosis i współautor The Patient’s Book of Natural Healing. Adres do korespondencji: 301 Dorwood Drive, Carlisle, PA 17013.

Dożylna terapia substancjami odżywczymi: „Koktajl Myersa”

Alan R. Gaby, MD – Były przewodniczący Amerykańskiego Stowarzyszenia Medycyny Holistycznej; autor pracy Preventing and Reversing Osteoporosis i współautor The Patient’s Book of Natural Healing. Adres do korespondencji: 301 Dorwood Drive, Carlisle, PA 17013.

Wprowadzenie

John Myers, doktor medycyny z Baltimore, Maryland, był pionierem dożylnego stosowania witamin i minerałów jako części składowej leczenia różnych schorzeń. Autor artykułu nigdy nie spotkał dr Myersa, mimo iż mieszka w Baltimore, ale słyszał o jego pracy i  posługiwał się czasami substancjami odżywczymi podawanymi drogą dożylną w leczeniu zmęczenia lub ostrych infekcji. Po śmierci dr Myersa w 1984 r. pewna liczba jego pacjentów pytała autora artykułu o możliwość wykonywania zastrzyków z substancji odżywczych. Niektórzy z nich otrzymywali zastrzyki co miesiąc,  co tydzień lub dwa razy w tygodniu przez całe lata: 25 lub w kilku przypadkach nawet więcej lat. Chroniczne problemy takie jak zmęczenie, depresja, ból w klatce piersiowej lub kołatanie serca były dzięki tym zabiegom dobrze kontrolowane, problemy jednak nawracały, gdy pacjenci pozostawali zbyt długo bez terapii.

Nie było do końca jasne, z czego dokładnie składał się „koktajl Myersa”, jako że  informacje podawane przez pacjentów był niekompletne, a żadne opublikowane lub pisemne materiały dotyczące leczenia nie były dostępne.  Okazało się, że Myers używał strzykawki 10 ml i poprzez powolny wlew dożylny podawał pacjentom mieszankę chlorku magnezu, glukonianu wapnia, tiaminy, witaminy B6, witaminy B12, pantotenianu wapnia, witaminy B complex, witaminy C i rozcieńczonego kwas solnego.  Dokładne dawki poszczególnych składników były nieznane, ale Myers prawdopodobnie  wykorzystywał dwuprocentowy roztwór chlorku magnezu zamiast szerzej dostępnych preparatów zawierających 20 procent chlorku magnezu lub 50 procent siarczanu magnezu. Autor przejął opiekę nad pacjentami Myersa, stosując zmodyfikowaną wersję receptury jego preparatu. Przede wszystkim zwiększono dawkę magnezu – około 10-krotnie – przy użyciu 20-procentowwego chlorku magnezu, aby zbliżyć się do dawkowania uważanego za bezpieczne i skuteczne w leczeniu chorób sercowo-naczyniowych.  Ponadto, kwas chlorowodorowy został wyeliminowany, a zawartość witaminy C zwiększona, szczególnie w przypadku zastosowania przy problemach związanych z alergią lub infekcją. Kwas foliowy nie został uwzględniony, jako że zwykle przy zmieszaniu z innymi składnikami odżywczymi tworzy osad. 

Taka forma leczenia była sugerowana również innym pacjentom, i wkrótce stało się jasne, że zmodyfikowany koktajl Myersa okazywał się pomocny w wielu stanach klinicznych,  często dając naprawdę dobre rezultaty. W ciągu 11 lat około 15 000 wlewów wykonano w warunkach ambulatoryjnych około +/- ośmiuset/tysiącu różnym pacjentom. Choroby, na które preparat miał  często łagodzący wpływ obejmowały ataki astmy, ostre migreny, zmęczenie (w tym zespół przewlekłego zmęczenia), fibromialgię, ostry skurcz mięśni, infekcje górnych dróg oddechowych, przewlekłe zapalenie zatok i sezonowy alergiczny nieżyt nosa. Niewielka liczba pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, dławicą piersiową, przewlekłą pokrzywką, nadczynnością tarczycy, bolesnym miesiączkowaniem lub innymi stanami chorobowymi była również leczone koktajlem Myersa i w większości przypadków odnotowano znaczną poprawę. Wielu stosunkowo zdrowych pacjentów zdecydowało się otrzymywać okresowe zastrzyki, ponieważ poprawiały one ich ogólne samopoczucie w okresach od tygodnia do kilku miesięcy. W ciągu ostatnich 16 lat kliniczne wyniki zostały przedstawione na ponad 20 konferencjach medycznych dla kilku tysięcy lekarzy. Dziś wielu lekarzy (prawdopodobnie ponad 1000 w Stanach Zjednoczonych) używa koktajlu Myersa. Niektórzy wprowadzili dalsze modyfikacje zgodnie z własnymi preferencjami. W rozmowach ze słuchaczami wykładów oraz w nieformalnych dyskusjach z kolegami po fachu na konferencjach autor nie spotkał się jeszcze z lekarzem mającym doświadczenie z tego typu leczeniem znacząco różniące się od własnego doświadczenia autora.

Pomimo wielu przytaczanych pozytywnych raportów, opublikowano jedynie niewielką liczbę badań wspierających stosowanie tego leczenia. Istnieje jedna niekontrolowana próba badawcza, w której koktajl Myersa okazał się korzystny w leczeniu zespołu bólu mięśniowo-szkieletowego, w tym fibromialgii. Dożylny podawanie samego magnezu było zgłaszane, głównie w ramach otwartych prób, i uznane za skuteczną terapię przeciw dusznicy bolesnej, ostrej migrenie, klasterowemu bólowi głowy, depresji i chronicznemu bólowi. W ostatnich latach, podwójnie ślepe próby wykazały, że podawany dożylnie magnez może szybko przerwać ostry atak astmy. Istnieje również kilka opublikowanych opisów przypadków, w których podawany dożylnie wapń przynosił szybką ulgę w astmie lub reakcjach anafilaktycznych. Niniejszy artykuł  przedstawia zasadność/uzasadnienie dożylnego zastosowania substancji odżywczych w celach terapeutycznych, zawiera przegląd opublikowanych danych z badań klinicznych w tym obszarze, opisuje kliniczne doświadczenia autora z koktajlem Myersa oraz omawia potencjalne skutki uboczne i możliwe środki ostrożności.

Teoretyczne podstawy terapii składnikami odżywczymi podawanymi dożylnie 

Dożylne podawanie składników odżywczych może pozwolić osiągnąć stężenia substancji w surowicy krwi nieosiągalne w podawaniem doustnym, a nawet domięśniowym. Na przykład, gdy zwiększa się stopniowo dawkę witaminy C podawanej doustnie, stężenie askorbinianu w surowicy ma tendencję do zbliżania się do górnego limitu w wyniku zarówno saturacji we wchłanianiu z przewodu pokarmowego  jak i gwałtownego wzrostu klirensu nerkowego witaminy. Kiedy dzienne spożycie witaminy C zwiększa się 12-krotnie, z 200 mg / dobę  do 2500 mg / dobę, stężenie w osoczu wzrasta jedyne o 25 procent, z 1,2 do 1,5 mg / dl. Najwyższy poziom witaminy C w surowicy zgłaszany po podaniu doustnym dawek farmakologicznych witaminy C wynosi 9,3 mg / dl. Natomiast podawanie dożylne 50 g / dobę witaminy C dało średnią maksymalną jej poziomu w osoczu 80 mg / dl. 

Podobnie, doustna suplementacja magnezu daje niewielką zmianę lub brak zmian w stężeniu magnezu w surowicy, podczas gdy podawanie dożylne magnezu może podwoić lub potroić jego poziomy w surowicy, co najmniej przez krótki okres czasu. Wykazano, że różne składniki odżywcze wywierają efekty farmakologiczne, które w wielu przypadkach zależne są od stężenia substancji odżywczej. Na przykład, przeciwwirusowe działanie witaminy C wykazano w stężeniu 1015 mg / dl, poziom osiągalny przy podaniu dożylnym, ale nie w terapii doustnej. W stężeniu 88 mg / dl in vitro, witamina C niszczy 72 procent histaminy obecnej w pożywce.  Niższe stężenia nie były testowane, ale możliwe jest, że stężenie witaminy C w surowicy osiągalne przez podanie kilku jej gramów drogą dożylną wytworzyłoby efekt przeciwhistaminowy in vivo. Taki efekt miałby implikacje do leczenia różnych stanów alergicznych. Jony magnezu sprzyjają relaksacji mięśni gładkich zarówno naczyniowych jak i oskrzelowych – to efekty, które mogą być przydatne w leczeniu wazospastycznej dławicy piersiowej i astmy oskrzelowej. Jest prawdopodobne, że te i inne składniki odżywcze, gdy występują w wysokich stężeniach, wywierają dodatkowe, jak dotąd niezidentyfikowane, farmakologiczne efekty.

Oprócz bezpośredniego skutku farmakologicznego, dożylna terapia składnikami odżywczymi może być bardziej skuteczna niż leczenie doustne lub domięśniowe w łagodzeniu wewnątrzkomórkowych niedoborów składników odżywczych. Niektóre składniki odżywcze są obecne w znacznie wyższych stężeniach w komórkach niż w surowicy. Na przykład, średnie stężenie magnezu w komórkach mięśnia sercowego jest 10 razy wyższe niż stężenie pozakomórkowe. Ta proporcja jest utrzymywana w zdrowych komórkach poprzez aktywny system transportowy, który stale pompuje jony magnezu do komórek wbrew gradientowi stężeń. W niektórych stanach chorobowych ilość składników transportowanych w celu utrzymania normalnego gradientu stężenia może być zagrożona. W jednym z badań, średnie stężenie magnezu w mięśniu sercowym było o 65 procent niższe u pacjentów z kardiomiopatią niż u zdrowych kontrolowanych pacjentów, wykazując zmniejszenie proporcji  stężenia wewnątrzkomórkowego do zewnątrzkomórkowego do mniej niż 4 do 1. Jako że magnez odgrywa kluczową rolę w produkcji energii mitochondrialnej, wewnątrzkomórkowy niedobór magnezu może zaostrzyć niewydolność serca i prowadzić do błędnego koła dalszej wewnątrzkomórkowej utraty magnezu i cięższej niewydolności serca. 

Dożylne podawanie magnezu, wytwarzając zauważalny, choć przejściowy, wzrost jego stężenia w surowicy, oferuje niedomagającym komórkom „okno szansy” dla przejęcia magnezu wbrew gradientowi stężeń. Składniki odżywcze przejęte przez komórki po dożylnym wlewie mogą ostatecznie zaniknąć ponownie, ale prawdopodobnie, zanim to nastąpi,  dochodzi do pewnego procesu leczenia.  Jeśli komórki są wielokrotnie „zalewane” składnikami odżywczymi, poprawa może mieć charakter kumulatywny.  Taka jest obserwacja autora, iż ​​niektórzy pacjenci, którzy otrzymują serię wlewów dożylnych stają się stopniowo zdrowsi. U tych pacjentów przerwa między zabiegami może stopniowo wzrastać, a ostatecznie terapia nie jest już dłużej konieczna. Inni pacjenci wymagają regularnych iniekcji przez nieokreślony czas/stale, w celu kontroli ich schorzeń. Ta zależność od zastrzyków dożylnych może wynikać z jednej z następujących przyczyn: (1) genetycznie uwarunkowane upośledzenie zdolności do utrzymania prawidłowego wewnątrzkomórkowego stężenie składników odżywczych; (2) wrodzony błąd metabolizmu, który można kontrolować tylko poprzez utrzymanie wyższego niż normalne stężenie danego składnika odżywczego; lub (3) nieszczelność nerkowa i wyciek składnika odżywczego. W niektórych przypadkach może być konieczne kontynuowanie terapii dożylnej, ponieważ stan chorobowy jest zbyt zaawansowany, by mógł być odwracalny.

Zmodyfikowany koktajl Myersa

Dekspantenol jest dostępny w handlu w postaci kwasu pantotenowego do iniekcji (witamina B5). Jeden mililitr witaminy  B complex 100 zawiera po 100mg tiaminy i niacynamidu oraz po 2 mg ryboflawiny, dekspantenolu i pirydoksyny.

Tabela 1. Składniki odżywcze w koktajlu Myersa

Wszystkie składniki są wciągane do jednej strzykawki, oraz 8-20 ml (czasami więcej) jałowej wody dodaje się w celu zmniejszenia hipertoniczności roztworu. Po delikatnym wymieszaniu przez obrócenie strzykawki kilka razy roztwór podaje się powoli, zwykle przez okres 5-15 minut (w zależności od zastosowanych dawek minerałów i od tolerancji poszczególnych osób), poprzez igłę motylkową 25G. Sporadycznie, mniejsze lub większe dawki niż te wymienione w Tabeli 1 były stosowane. Często niższe dawki podawano pacjentom w podeszłym wieku lub osłabionym oraz osobom z niedociśnieniem. Dawki dla dzieci są niższe niż te wymienione w Tabeli 1 i są zasadniczo proporcjonalnie zmniejszone względem masy ciała. Najczęściej używana proporcja obejmowała 4 ml magnezu, 2 ml wapnia, po 1 ml witaminy B12, B6, B5 i B complex, 6 ml witaminy C i 8 ml jałowej wody. 

Poniżej znajduje się przegląd chorób w sukcesem leczonych przy zastosowaniu koktajlu Myersa. Liczby leczonych pacjentów i odsetek, na których leczenie miało pozytywny wpływ, są w większości szacunkowe. 

Astma

Przypadek #1: 

Pięcioletni chłopiec z dwuletnią historią astmy. Podczas poprzednich 12 miesięcy doznał 20 ataków astmy wystarczająco ciężkich, aby wymagały interwencji w szpitalnym oddziale ratunkowym. Objawy zaostrzyły się przy kontakcie z kilkoma produktami spożywczymi, a testy skórne były pozytywne dla 23 z 26 testowanych inhalantów. Początkowe leczenie polegało na identyfikacji oraz unikaniu alergizujących pokarmów oraz na codziennym doustnym podawaniu  pirydoksyny (50mg), witaminy C (1000 mg), wapnia (200 mg), magnezu (100 mg) i kwasu pantotenowego (100mg), w dwóch podzielonych dawkach z posiłkami. W tym trybie pacjent doświadczył wyraźnej poprawy oraz nie miał ataków astmy wymagających intensywnej opieki medycznej przez prawie 11 miesięcy po pierwszej wizycie. W tym czasie dziecko, mające sześć lat, zostało przywiezione na oddział ratunkowy z łagodnym, ale uporczywym świszczącym oddechem i trudnością w oddychaniu. Podano mu powolny wlew dożylny zawierający 6 ml witaminy C, 1,4 ml magnezu, 0,5 ml wapnia i  po 0,5 ml witaminy B12, B6, B5 i B complex. Objawy ustąpiły w ciągu dwóch minut i nie powróciły. 

Przez następne osiem lat i trzy miesięcy otrzymał on łącznie 63 zastrzyki dożylne przeciw ostrym atakom astmy. W większości przypadków, pojedynczy zastrzyk powodował znaczną poprawę lub całkowitą ulgę w ciągu dwóch minut, a ostre objawy nie nawracały. Sporadycznie, po pewnym czasie – od 12 godzin do dwóch dni – konieczne było drugie wstrzyknięcie, a w trakcie jednego z epizodów  wymagane były trzy zabiegi w ciągu czterech dni.  W miarę, gdy pacjent rósł, dawki składników odżywczych stopniowo wzrastały: w wieku 10 lat otrzymywał 10 ml witaminy C, 3 ml magnezu, 1,5 ml wapnia i po 1 ml witaminy B12, B6, B5 i B complex. Terapia zakończyła się niepowodzeniem tylko w jednym przypadku; pacjent zgłosił się z pokrzywką na całym ciele, obrzękiem naczynioruchowym i niezwykle ciężkim atakiem astmy po przypadkowym spożyciu sztucznego barwnika spożywczego (FD&C czerwony # 40) i innych potencjalnych alergenów. Trzy oddzielne iniekcje podane w ciągu 60 minut wytwarzały stan przejściowej poprawy za każdym razem. Jednak objawy nawracały i pacjent został zabrany na oddział ratunkowy i był hospitalizowany. Pomimo tego pojedynczego niepowodzenia w leczeniu, pacjent i jego rodzice zgłosili, że dożylna terapia działała szybciej, wytwarzała trwalszą poprawę i powodowała znacznie mniejsze skutki uboczne niż terapia  konwencjonalna, której pacjent był poddawany wcześniej na oddziale ratunkowym. 

Autor leczył koktajlem Myersa około tuzina astmatyków (głównie dorosłych) na ostre ataki astmy; w większości przypadków znaczna poprawa lub całkowita ulga następowały w ciągu minuty. Kilku pacjentów, w trakcie trudniejszych okresów, otrzymywało zastrzyki podtrzymujące raz w tygodniu lub co drugi tydzień i zgłaszali, że zabiegi utrzymują ich objawy astmy pod lepszą kontrolą.

Dożylne podawanie magnezu jest teraz dobrze udokumentowane jako skuteczna terapia ostrej postaci astmy. W jednym z badań, 38 pacjentów z zaostrzoną postacią astmy: od umiarkowanej do ciężkiej, u których nie powiodło się leczenie konwencjonalne leczenie antagonistą receptorów adrenergicznych beta zostali losowo przydzieleni do otrzymywania, w podwójnie ślepej próbie,  dożylnych wlewów siarczanu magnezu (1,2 g przez okres 20 minut) lub placebo (sól fizjologiczna). Maksymalne natężenie przepływu wydechowego poprawiło się w znacznie większym stopniu w grupie otrzymującej magnez (225 do 297 l / min) niż w grupie placebo (208 do 216 l / min). Ponadto, odsetek  hospitalizacji był znacznie niższy w grupie otrzymującej magnez niż w grupie placebo (37% vs. 79%; p<0,01). Żaden pacjent nie miał znaczącego spadku ciśnienia krwi lub zmian tętna po otrzymaniu magnezu.

W drugim badaniu z podwójnie ślepą próbą 149 pacjentów z ostrą astmą, którzy byli leczeni  wziewnymi beta-agonistami i dożylnie podawanymi sterydami, zostało losowo przydzielonych  do dożylnego przyjmowania siarczanu magnezu (2 g przez 20 minut) lub soli fizjologicznej (placebo), 30 min po zgłoszeniu się. Wśród pacjentów z ciężką astmą (zdefiniowaną jako natężona objętość wydechowa w ciągu 1 sekundy [FEV1] mniej niż 25 procent przewidywanej wartości), w grupie przyjmującej magnez – w porównaniu z grupą placebo, znacznie obniżył się wskaźnik hospitalizacji (33,3% vs. 78,6%;p <0,01) i znacznie poprawił FEV1. 

Jednak, leczenie magnezem nie przyniosło żadnych korzyści pacjentom z umiarkowaną astmą (zdefiniowaną jako wartość wyjściowa FEV1 od 25 do 75 procent przewidywanej wartości). W dwóch kontrolowanych badaniach z grupą placebo przeprowadzonych u dzieci z astmą, dożylny wlew siarczanu magnezu znacznie poprawił funkcję płuc i znacznie zmniejszył odsetek hospitalizacji podczas ostrych ataków, w przypadku których pacjent nie zareagował na leczenie konwencjonalne. Dawka 40 mg na kg masy ciała (maksymalna dawka, 2 g) podawana przez okres 20 minut wydaje się być bardziej skuteczna niż 25 mg na kg. Wyższe dawki podawanego dożylnie siarczanu magnezu (10-20g przez 1 godzinę, a następnie 0,4 g na godzinę przez 24 godziny) zostały z powodzeniem wykorzystane w leczeniu stanów astmy zagrażających życiu. W kilku badaniach dożylny magnez nie poprawił funkcjonowania płuc lub nie zmniejszył odsetka hospitalizacji. Jednak meta-analiza siedmiu randomizowanych badań wykazała, że dożylnie podawany magnez zmniejszył  potrzebę hospitalizacji o 90 procent u pacjentów z ciężką astmą, jakkolwiek leczenie nie przynosiło korzyści pacjentom z umiarkowaną postacią astmy. 

Wapń jest jedynym innym składnikiem koktajlu Myersa, który został przebadany pod kątem leczenia  ostrych stanów astmy. We jednym z pierwszych raportów,  wlewy dożylne chlorku wapnia złagodziły objawy astmy w przypadku trzech kolejnych pacjenci, z ulgą następującą prawie natychmiast po podaniu niektórych zastrzyków. Podanie dożylne i domięśniowe nieokreślonej ilości soli wapniowej zahamowało ciężkie reakcje anafilaktyczne u dwóch innych pacjentów.  Składniki odżywcze inne niż magnez i wapń mogły przyczynić się do korzystnych rezultatów obserwowanych u pacjentów z astmą. Podawane doustnie witaminy C i B6 oraz podawana domięśniowo witamina B12 były stosowane z powodzeniem przeciwko astmie, jednak żaden z tych składników odżywczych nie został przetestowany jako terapia stosowana w  ostrych atakach astmy. Wykazano, że podanie domięśniowe niacynamidu zmniejsza nasilenie eksperymentalnie indukowanej astmy u świnek morskich, a kwas pantotenowy ma działanie przeciwalergiczne u ludzi. W jednym przypadku, atak astmy u pacjenta leczono dożylnym wlewem samego magnezu. Mimo, że objawy ustąpiły szybko, wróciły w ciągu 10-15 minut. Pozostałe składniki koktajlu Myersa (bez dodatkowego magnezu) zostały następnie podane  i objawy zniknęły prawie natychmiast i nie powróciły. Wydaje się więc, że koktajl Myers jest bardziej skuteczny niż sam magnez w leczeniu ataków astmy.

Migrena

Przypadek #2: 

44-letnia kobieta cierpiała na częste migreny, które wydawały się być wywoływane w wielu przypadkach przez ekspozycję na chemikalia mające zastosowanie środowiskowe lub, czasami, przez spożycie pokarmów, na które była uczulona. Terapia odczulająca przyniosła niewielki skutek.  Przez okres sześciu lat, w terapii migreny, pacjentce podano dożylnie koktajl Myersa około 70 razy. Prawie wszystkie z tych zastrzyków spowodowały znaczną poprawę lub całkowitą ulgę w ciągu kilku minut, choć kilka zabiegów było nieskutecznych. Metodą prób i błędów ustalono, że najbardziej dla niej skuteczną proporcją składników było: 16 ml witaminy C, 5 ml magnezu, 4 ml wapń, 2 ml witaminy B6 i po 1 ml witaminy B12, B5 i B complex. Zaobserwowano, że 4 ml dawka wapnia przynosi większą ulgę niż niższe dawki wapnia. Przez lata, pół tuzina innych pacjentów zgłosiło się z jednym lub wieloma  przypadkami ataków migreny. Niemal w każdym przypadku koktajl Myersa powodował zadawalającą rekcję w ciągu kilku minut. 

W ostatnich badaniach klinicznych, wykazano korzystny wpływ dożylnego podawania magnezu w leczeniu migreny. W jednym z badań, 40 pacjentów z ostrą migreną otrzymało 1 g siarczanu magnezu w ciągu pięciu minut. Piętnaście minut po wlewie, 35 pacjentów (87,5%) zgłosiło co najmniej 50-procentowe zmniejszenie bólu, a dziewięciu pacjentów (22,5%) doświadczyło całkowitej ulgi.  U 21 z 35 pacjentów, którzy odczuli poprawę, utrzymywała się ona przez 24 godziny lub dłużej. U pacjentów z początkowym niskim stężeniem zjonizowanego magnezu w surowicy (mniej niż 0,54 mMol / l) istniało  znacznie wyższe prawdopodobieństwo, że doświadczą długotrwałej poprawy niż u pacjentów z początkowo wyższym poziomem zjonizowanego magnezu w surowicy. W badaniu z pojedynczą ślepą próbą, obejmującym 30 pacjentów z ostrą migreną, dożylne podanie siarczanu magnezu (1 g przez 15 minut) całkowicie i trwale uśmierzyło ból u 13 z 15 pacjentów (86,6%), podczas gdy żaden z pacjentów w grupie placebo nie doznał zmniejszenia bólu (p <0,001 dla różnicy między grupami). Ponadto, leczenie magnezem przyczyniło się do szybkiego ustąpienia nudności, wymiotów i światłowstrętu u wszystkich 14 pacjentów, którzy doświadczyli tych objawów.

Wykazano również, że pojedyncza dawka 1 g siarczanu magnezu przerwała epizod klasterowego bólu głowy u siedmiu z 22 pacjentów (32%), a seria trzech do pięciu zastrzyków zapewniła przedłużenie ulgi u dodatkowych dwóch pacjentów (9%). Nie jest jasne, czy koktajl Myersa jest bardziej skuteczny niż sam magnez w przypadku migreny; jednak jeden z pacjentów doświadczył zauważalnej poprawy dzięki dożylnemu wlewowi wapnia.

Zmęczenie

Wielu pacjentów cierpiących na zmęczenie o niewyjaśnionym pochodzeniu pozytywnie zareagowało na terapię koktajlem Myersa, z rezultatami trwającymi od kilku dni do nawet kilku miesięcy. Pacjenci, którzy odczuli korzyść, często wracali z własnej woli po kolejną terapię, gdy skutki poprzedniej ustąpiły.  Jeden pacjent, u którego zmęczenie powiązane było z  przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu B doświadczył wyraźnej stopniowej poprawy poziomu energii dzięki zastrzykom przyjmowanym co tydzień lub dwa razy w miesiącu. Około 10 pacjentów z przewlekłym zespołem zmęczenia (Chronic Fatigue Syndrome – CFS) otrzymało minimum cztery zabiegi (zwykle raz w tygodniu przez cztery tygodnie), przy czym u ponad połowy wykazano wyraźną poprawę. Jeden pacjent doświadczył znaczącej poprawy po pierwszej iniekcji, podczas gdy w innych przypadkach trzy lub cztery zastrzyki zostały podane w celu uzyskania zauważanej poprawy. Kilku pacjentów odczuwało postępującą poprawę dzięki stałemu podawaniu zastrzyków i ostatecznie mogło  przerwać leczenie. Kilku innych nie przezwyciężyło choroby, ale okresowe zastrzyki pomogły im lepiej funkcjonować. 

Istnieje pewne wsparcie badawcze dla pozajelitowego zastosowania magnezu u pacjentów z syndromem zmęczenia. W jednym z badań, w dożylnym teście obciążenia magnezem, stwierdzono niedobór magnezu u 47 procent z 93 pacjentów cierpiącym na zmęczenie o niewyjaśnionym pochodzeniu, w tym u 50 z syndromem chronicznego zmęczenia (CFS). W drugim badaniu, średnie stężenie magnezu w erytrocytach było znacznie niższe u 20 pacjentów z CFS niż u zdrowych pacjentów poddanych badaniu. 

W ramach drugiego badania, 32 pacjentów z CFS zostały losowo przydzielonych  do podwójnie ślepej próby, w której otrzymywali domięśniowo 1 g siarczanu magnezu lub placebo, raz w tygodniu przez sześć tygodni. Dwunastu (80%) z 15 pacjentów otrzymujących magnez zgłosiło poprawę (np. odczuwali, że mają więcej energii, lepszy stan emocjonalny i mniej bólu), a zmęczenie zostało całkowicie wyeliminowane w siedmiu przypadkach. Z kolei, tylko trzech (18%) z 17 pacjentów otrzymujących placebo zgłosiło poprawę (p = 0,0015 dla różnicy między grupami) i w żadnym wypadku zmęczenie nie było całkowicie wyeliminowane. Według jednego z raportów, co najmniej połowa pacjentów z CFS z niedoborem magnezu doświadczyła poprawy dzięki doustnej suplementacji magnezu; jednak niektórzy pacjenci potrzebowali zastrzyków domięśniowych.

Inni badacze, wykorzystując dożylny test obciążenia magnezem, nie znaleźli dowodów na niedobór magnezu u pacjentów z CFS i nie zaobserwowali u nich poprawy po pojedynczym wlewie siarczanu magnezu (6 g na godzinę). Witamina B12, podaną domięśniowo, okazała się być pomocna u pacjentów z niewyjaśnionym zmęczeniem, a także u tych cierpiących na CFS.  Wyniki uzyskane dzięki koktajlowi Myersa mogą być przypisywane częściowo witaminie B12, wielu pacjentów jednak, którzy pozytywnie zareagowali na leczenie dożylne, uzyskało niewielką lub żadną korzyść z podania samej witaminy B12 domięśniowo.

Fibromialgia

Przypadek #3: 

48-letnia kobieta z sześcioletnią historią utrzymujących się względnie stale bólów mięśni i stawów, bólu w szyi, pleców i biodrach oraz ucisku w lewym ramieniu. Sześć miesięcy wcześniej stwierdzono, że ma podwyższony odczyn OB (50 mm / godz.). Została zdiagnozowana przez reumatologa jako prawdopodobnie cierpiąca na polimialgię reumatyczną, chociaż rozważano również rozpoznanie fibromialgii. Zgłaszała również przypadki ataków migreny (około ośmiu razy w roku) i przewlekłego nieżytu nosa. Badanie fizykalne ujawniło w wielu obszarach jej ciała wyjątkowo sztywne mięśnie ze zmniejszonym zakresem ruchu. Pacjentce podano próbę terapeutyczną składającą się z 6 ml witaminy C, 4 ml magnezu, 2,5 ml wapnia i po 1 ml witaminy B12, B6, B5 i B complex. Pod koniec podania wstała ze stołu i ze zdumieniem ogłosiła, że bóle mięśni i bóle stawów po raz pierwszy od sześciu lat zniknęły. Leczenie powtórzono po tygodniu (kiedy objawy nie wróciły), a następnie powtarzano co drugi tydzień przez kilka miesięcy, a następnie raz w miesiącu przez trzy lata. Jej początkowa terapia obejmowała również identyfikację i unikanie alergizujących pokarmów i leczenie niską dawką suszonej tarczycy (ostatecznie ustabilizowaną na poziomie 60 mg na dobę). Pacjentka odkryła, że ​​spożywanie rafinowanego cukru powoduje bóle mięśni i bóle stawów, a hormon tarczycy poprawia jej poziom energii, nastrój i ogólne samopoczucie. Podczas trzech lat comiesięcznych zastrzyków podtrzymujących pacjentka zgłaszała, że objawy zaczynają nawracać, jeśli między zabiegami minęło znacznie dłużej niż miesiąc, jednak nigdy nie były one tak ciężkie jak przed rozpoczęciem leczenia dożylnego. 

Autor podał koktajl Myersa około 30 pacjentom z fibromialgią; połowa z nich doświadczyła znacznej poprawy, w kilku przypadkach po pierwszym wstrzyknięciu, ale częściej po trzech lub czterech zabiegach. Korzystne działanie terapii pozajelitowej substancjami odżywczymi zostało potwierdzone w jednym badaniu opublikowanym jedynie jako streszczenie. Osiemdziesięciu sześciu pacjentów z przewlekłymi dolegliwościami mięśniowymi, w tym bólem mięśniowo-powięziowym, nawracającymi uszkodzeniami tkanek miękkich i fibromialgią, otrzymywano iniekcje domięśniowe lub dożylne magnezu, samego lub w połączeniu z wapniem, witaminami B i witaminą C. Poprawa nastąpiła u 74 procentach pacjentów; 64 procent z nich wymagało czterech lub mniej zastrzyków dla uzyskania optymalnych rezultatów. Mniejsza część pacjentów, aby utrzymać poprawę, wymagała długoterminowego doustnego lub pozajelitowego podawania magnezu. Pozytywna odpowiedź na pozajelitowo podany magnez jest zgodna z obserwacją, że prawie połowa pacjentów z fibromialgią ma wewnątrzkomórkowy niedobór magnezu, pomimo normalnego poziomu minerału w surowicy. 

Depresja

Przypadek #4: 

46-letni mężczyzna zgłosił się z historią depresji i lęków od dzieciństwa. Był poddawany  psychoanalizie przez ostatnie osiem lat. Rozważono przeprowadzenie próby terapeutycznej z substancjami odżywczymi podawanymi dożylnie, ponieważ pacjent zgłosił, że spożywanie alkoholu (którego wpływ na obniżanie poziomu magnezu jest znany) zaostrzyło jego objawy oraz ponieważ przyjmował obniżające poziom magnezu tiazydowe leki moczopędne na nadciśnienie. Początkowo otrzymał po 1 ml magnezu, witaminy B12, B6, B5 i B complex, co spowodowało zmniejszenie objawów o 70–80% przez jeden tydzień. Drugi zastrzyk wywołał podobną reakcję, która trwała dwa tygodnie. Na podstawie prób i błędów ustalono, że najskuteczniejszą terapią było 5 ml magnezu, 3 ml  witaminy B complex i po 1 ml witaminy B12, B6 i B5. Wydawało się, że dodanie wapnia do iniekcji  blokuje niektóre korzyści. Podawano również doustne i domięśniowo te same składnik odżywcze, ale okazało się to nieskuteczne. Cotygodniowe podania zapewniły pacjentowi prawie całkowite ustąpienie objawów  i pozwoliły mu przerwać psychoterapię. Pacjent zauważył, że szybko podawane wlewy zapewniały dłuższą ulgę niż te wolniejsze. Szybkość infuzji była zatem ostrożnie i stopniowo zwiększana, nie powodując żadnych niepożądanych efektów ubocznych ani zmian ciśnienia krwi ani częstości akcji serca. Pacjent zgłosił, że gdy iniekcja trwała 1 minutę, efekt zabiegu trwał około dwóch tygodni, podczas gdy wolniejszy wlew (np. 5-cio minutowy) dałby efekt tylko przez tydzień. Około cztery lata po początkowym leczeniu, była możliwość zmniejszenia częstotliwości wlewów u pacjenta do jednego razu w miesiącu lub mniej. 

Wielu innych pacjentów z depresją i / lub lękami wykazało pozytywną reakcję na koktajl Myersa. Leczenia tego nie należy jednak uważać za leczenie pierwszego rzutu w przypadku poważnej depresji. Wydaje się ono być pomocne tylko dla niektórych podgrup osób z depresją, takich jak osoby cierpiące na fibromialgię, migreny, nadmierny stres lub zaostrzenia objawów spowodowane alkoholem. Shealy i inni badacze zaobserwowali działanie przeciwdepresyjne podawanego dożylnie magnezu u niektórych pacjentów z przewlekłym bólem.

Choroba sercowo-naczyniowa

Przypadek # 5: 

79-letni mężczyzna, przebywający w domu w końcowej fazie niewydolności serca, po tym, jak doznał czterech zawałów mięśnia sercowego. W ciągu ostatnich 12 miesięcy, spędzonych głównie w szpitalu, jego stan się pogarszał. Jego frakcja wyrzutowa spadła do 19 procent, a masa jego ciała spadła z 171 funtów do 113 funtów: stanu ciężkiego wyniszczenia. Leżał w łóżku i przez większość czasu wymagał dodatkowego tlenu. Miał również ciężką chorobę tętnic obwodowych (okluzyjną), która spowodowała rozwój zgorzeli sześciu palców stóp. Angiogram obwodowy ujawnił całkowite zamknięcie obu tętnic udowo-podkolanowych, bez wykrywalnego przepływu krwi do kończyn dystalnych. Dwóch niezależnych chirurgów naczyniowych zaleciło obustronne amputacje stawu kolanowego, aby zapobiec rozwojowi posocznicy. Jednak kardiolog doradził pacjentowi, że jego serce nie wytrzyma dłużej niż kolejny miesiąc, więc pacjent odmówił amputacji. Leczono go cotygodniowymi zastrzykami siarczanu magnezu (1 g) przez osiem tygodni i przepisano doustną suplementację witamin C i E,  B complex, kwasu foliowego i cynku. Zastrzyki magnezu znacznie zmniejszyły ból w dotkniętych zgorzelą palcach stóp, przy czym poprawa trwała za każdym razem około pięciu dni. Sześć tygodni po pierwszym podaniu jego frakcja wyrzutowa wzrosła z 19 procent do 36 procent i nie wymagał już dodatkowego tlenu. 

Po ośmiu tygodniach zastrzyki domięśniowe zostały zastąpione cotygodniowymi wlewami IV, składającymi się z 5 ml magnezu, po 1ml witaminy B12, B6, B5 i B complex oraz niskiej dawki preparatu mineralnego (0,2 ml) MTE-5 zawierającego: cynk, miedź, chrom, selen i mangan. Po łącznie 18 miesiącach waga pacjenta wzrosła ze 113 do 147 funtów, co było niezwykłe, ponieważ kacheksja sercowa jest ogólnie uważana za nieodwracalną. Ponadto, zgorzelinowe obszary na jego palcach zostały złuszczone i zostały prawie całkowicie zastąpione zdrową tkanką. Leczenie dożylne kontynuowano i ostatecznie zmniejszono do 1 zabiegu co drugi tydzień. Pacjent żył przez osiem lat i zmarł w wieku 87 lat z powodu niewydolności wielonarządowej. 

Z garstki innych pacjentów z dławicą piersiową lub niewydolnością serca, którzy otrzymali dożylnie lub domięśniowo zastrzyki magnezu (z witaminami B lub bez nich), wszyscy wykazali znaczną poprawę. Wyniki dla dusznicy bolesnej są zgodne z wynikami zgłaszanymi przez innych lekarzy stosujących u pacjentów pozajelitową terapię magnezową

Zakażenie górnych dróg oddechowych

Przypadek # 6: 

40-letni mężczyzna chorował na przeziębienie, przekrwienia błony śluzowej nosa i nieżyt nosa. Podano mu wlew dożylny 16 ml witaminy C, 3 ml magnezu, 1,5 ml wapnia i po 1 ml witaminy  B12, B6, B5 i B complex. Pod koniec 10-minutowej terapii objawy ustąpiły. Objawy przeziębienia powróciły następnego dnia, ale stanowiły one zaledwie 10 procent objawów występujących przed wlewem. 

U jednej czwartej do jednej trzeciej pacjentów, którzy otrzymali koktajl Myersa z powodu ostrej infekcji dróg oddechowych, nastąpiła wyraźna poprawa, natychmiast lub następnego dnia rano. Około połowa pacjentów poddawana tej terapii zgłosiła, że skróciła ona czas trwania ich choroby. Pacjenci, którzy odczuli poprawę,  zwykle wykazywali podobną reakcję, gdy byli leczeni później z powodu kolejnej infekcji, podczas gdy osoby, u których nie wykazano poprawy za pierwszym razem, nie wykazywały jej też i późnej.

Przypadek # 7: 

32-letnia kobieta z długą historią przewlekłego zapalenia zatok. Unikanie alergizujących pokarmów i doustna suplementacja witaminy C i innych składników odżywczych przyniosła jedynie minimalną poprawę. Pacjentka otrzymała wlew dożylny 20 ml witaminy C, 4 ml magnezu, 2 ml wapnia i po 1 ml witamin B12, B6, B5 i B complex; schemat ten powtórzono następnego dnia. W chwili podania tych zastrzyków od roku cierpiała na uporczywe problemy z zatokami. Objawy ustąpiły szybko po zabiegach i pacjentka pozostawała zasadniczo bez objawów przez ponad sześć miesięcy. Takie samo leczenie było pomocne również, gdy zastosowane je ponownie później, jednak efekt nie był tak wyraźny jak za pierwszym razem. Inny pacjent z przewlekłym zapaleniem zatok zareagował podobnie na kolejne podania, podczas gdy kilku innych nie wykazało poprawy.

Sezonowe alergiczne zapalenie błony śluzowej nosa

Przypadek # 8: 

38-letni mężczyzna miał długą historię sezonowego alergicznego nieżytu nosa, występującego każdej wiosny i trwającego około miesiąca. Objawy obejmowały przekrwienie błony śluzowej nosa, swędzenie oczu i zmęczenie. W okresie objawowym infuzja dożylna 12 ml witaminy C, 3 ml magnezu i po 1 ml witamin B12, B6, B5 i B complex zapewniła szybką ulgę. Leczenie to powtarzano w razie potrzeby w sezonie kataru siennego (raz w tygodniu lub rzadziej) i skutecznie kontrolowano jego objawy. W następnych latach pacjent rozpoczął terapię IV tuż przed wystąpieniem objawów, i powtarzał wlewy okresowo podczas sezonu kataru siennego; takie podejście zapobiegło rozwojowi objawów.

Odwyk od środków odurzających

Przypadek # 9: 

35-letni mężczyzna uzależniony od morfiny pojawił się w gabinecie we wczesnych stadiach odstawienia, pocąc się niezmiernie obficie (diaforeza) i będąc w stanie ekstremalnym pobudzeniem. Podano mu wlew dożylny 16 ml witaminy C, 5 ml magnezu, 2,5 ml wapnia i  po 1 ml witaminy B12, B6, B5 i B complex. W stanie pobudzenia nie był w stanie usiedzieć spokojnie na kozetce, więc chodził wraz z autorem po korytarzu, a pacjent miał wbitą w ramię igłę motylkową.  W połowie wlewu był w stanie usiedzieć nieruchomo, a pod koniec wlewu objawy odstawienia ustąpiły. Objawy powróciły 36 godzin później; dlatego przyszedł na kolejny zabieg, który ponownie złagodził objawy w ciągu kilku minut. Następnego dnia pacjent powrócił ponownie, bez objawów, po trzeci wlew, który przeprowadził go bez nawrotów objawów przez resztę okresu odstawienia.

Przewlekła pokrzywka

Przypadek # 10: 

71-letnia kobieta miała przewlekłą pokrzywkę obecną na ciele prawie codziennie przez 10 lat. Dieta eliminująca pokarmy alergizujące i doustna suplementacja witaminą C i innymi składnikami odżywczymi przyniosła niewielką lub żadną ulgę. Otrzymała wlew dożylny 12 ml witaminy C, 3 ml magnezu, 1,5 ml wapnia i po 1 ml witaminy B12, B6, B5 i B complex. To samo leczenie powtórzono następnego dnia. Po tych wlewach pokrzywka szybko ustąpiła i nie nawracała przez ponad rok. Kiedy zmiany wystąpiły ponownie, leczenie IV powtórzono, ale było nieskuteczne.

Wydajność sportowców

Przypadek # 11: 

18-letni zapaśnik ze szkoły średniej o wadze 235 funtów zachorował na grypę na cztery dni przed dużym turniejem. Dwa dni przed trzydniowym turniejem, gdy okazało się, że może być zmuszony do rezygnacji z występów, otrzymał zastrzyk dożylny 16 ml witaminy C, 5 ml magnezu, 2,5 ml wapnia i po 1 ml każdego witamin B12, B6, B5 i B complex. Następnego ranka zauważył, że ma więcej energii niż kiedykolwiek w życiu. Ten przypływ energii utrzymywał się przez cały czas trwania turnieju, na którym zajął drugie miejsce: lepszy wynik niż w jakimkolwiek innym momencie swojej kariery. W erze, w której wielu sportowców stosuje leki poprawiające wydajność, autor nie zamierza zachęcać sportowców do szukania kolejnego „wzmocnienia” za pomocą podawanych dożylnie składników odżywczych. Jednak ten przypadek pokazuje, że czynniki odżywcze mogą odgrywać ważną rolę w wynikach sportowych.

Nadczynność tarczycy

Dwóch pacjentów z nadczynnością tarczycy leczono koktajlem Myersa raz lub dwa razy w tygodniu przez kilka tygodni. W jednym przypadku leczenie kontrolowało objawy nadczynności tarczycy, chociaż nie stwierdzono obniżenia poziomu hormonów tarczycy. Podania przerwano po przywróceniu normalnego poziomu hormonów. W drugim przypadku objawy uległy znacznej poprawie po pierwszym podaniu, a wyniki testów czynności tarczycy, zmierzone dwa tygodnie później, wróciły do ​​normy. Potencjalna korzyść terapii IV dla pacjentów z nadczynnością tarczycy jest poparta kilkoma badaniami. Stężenie magnezu w surowicy i erytrocytach okazało się niskie u pacjentów z chorobą Gravesa-Basedowa. Ponadto, codzienne zastrzyki domięśniowe chlorku magnezu (20 ml 14-procentowego roztworu) przez 3-7 tygodni zmniejszyły wielkość tarczycy i poprawiły stan kliniczny trzech pacjentów z nadczynnością tarczycy. Doniesiono, że dożylnie podana witamina B6 (50 mg na dobę) złagodziła osłabienie mięśni u trzech pacjentów z nadczynnością tarczycy, a badania na zwierzętach wskazują, że witamina B12 może przeciwdziałać niektórym niekorzystnym skutkom eksperymentalnie wywołanej nadczynności tarczycy.

Inne choroby

Zmodyfikowany koktajl Myersa wydaje się zapewniać szybką ulgę pacjentom z ostrym skurczem mięśni wynikającym ze snu w niewłaściwej pozycji. Zaobserwowano również, że w wielu przypadkach łagodzi bóle głowy związane z napięciem mięśni. Jedna pacjentka (70-letnia kobieta) z przewlekłym kręczem szyi doświadczała umiarkowanego złagodzenia bólu podczas okresowych zabiegów. Z trzech pacjentek cierpiących na bolesne miesiączkowanie, leczonych koktajlem Myersa, dwie doświadczyły niemal natychmiastowej ulgi w bólu. Jeden pacjent z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc otrzymywał cotygodniowe wlewy IV i zgłaszał, że leczenie poprawiło jego siłę i oddychanie.

Dobór składników i ich podawanie

W chwili pisania tego tekstu cyjanokobalamina była powszechnie dostępną postacią witaminy B12 do iniekcji, podczas gdy hydroksykobalaminę można było uzyskać wyłącznie za pośrednictwem farmaceuty. Chociaż obie formy witaminy są skuteczne, hydroksykobalamina jest preferowana, ponieważ powoduje bardziej długotrwałe zwiększenie poziomu witaminy B12 w surowicy.

Autor (i inni klinicyści) odniósł wrażenie, że niektórzy pacjenci, którzy reagują na domięśniowe zastrzyki witaminy B12, nie odczuwają takich samych korzyści, gdy witamina B12 jest podawana w formie koktajlu Myersa. Możliwe, że witamina C lub inny składnik Myersa niszczy część witaminy B12, lub że witamina B12 podana wlewem jest tracona szybciej w moczu niż witamina B12 podana domięśniowo. Dlatego niektórym pacjentom otrzymującym dożylnie terapię odżywczą, witamina B12 jest podawana domięśniowo w oddzielnej strzykawce. 

Magnez do iniekcji można otrzymać jako heksahydrat chlorku magnezu (20% roztwór), powszechnie zwany chlorkiem magnezu lub heptahydrat siarczanu magnezu (50% roztwór), powszechnie zwany siarczanem magnezu. Chociaż większość badań klinicznych przeprowadzono z siarczanem magnezu, niektórzy eksperci wolą chlorek magnezu do stosowania dożylnego ze względu na jego większą retencję w ciele. Autor zastosował chlorek magnezu prawie wyłącznie do leczenia dożylnego, rezerwując bardziej stężony siarczan magnezu dla podawania domięśniowego. Dla osób stosujących siarczan magnezu: należy zauważyć, że 1 g (2 ml 50-procentowy roztwór) odpowiada 0,8 g (4 ml 20-procentowego roztworu) chlorku magnezu (każdy zawiera 4 mMol magnezu). Ponadto, jeśli podaje się dożylnie 50-procentowy siarczan magnezu zamiast 20-procentowego chlorku magnezu, należy go odpowiednio rozcieńczyć jałową wodą.

Witamina C do iniekcji jest obecnie dostępna w stężeniach 222 i 500 mg na ml. Autor zwykle stosuje niższe stężenie dla terapii IV. Jeśli stosuje się wyższe stężenie, należy je odpowiednio rozcieńczyć jałową wodą. Czasami śladowe minerały były włączane jako część preparatu infuzyjnego z substancji odżywczych. Zazwyczaj stosowana dawka wynosiła 0,2-0,5 ml MTE-5, który zawiera (na ml): cynk 1 mg, miedź 0,4 mg, chrom 4 mcg, selen 20 mcg i mangan 0,1 mg. Preparat rozcieńczano sześciokrotnie i podawano przez okres 1-2 minut w osobnej strzykawce pod koniec wlewu koktajlu Myersa. Zaobserwowano dwa działania niepożądane przy 10 mg cynku podawanego powolnym wlewem dożylnym; w związku z tym przy podawaniu śladowych minerałów metodą IV, stosuje się bardzo małe dawki. Minerałów śladowych nie należy mieszać w tej samej strzykawce ze składnikami Myersa, ponieważ często powoduje to tworzenie osadu.

Skutki uboczne i środki ostrożności

Koktajl Myersa często wywołuje uczucie ciepła, szczególnie przy dużych dawkach lub szybkim podawaniu. Wydaje się, że efekt ten wynika przede wszystkim z magnezu, chociaż zgłaszano, że szybkie wstrzyknięcia wapnia dają podobny efekt. Uczucie zwykle rozpoczyna się w klatce piersiowej i migruje do obszaru pochwy u kobiet i do odbytnicy u mężczyzn. Dla większości pacjentów ciepło nie powoduje nadmiernego dyskomfortu; w rzeczywistości niektórym pacjentom sprawia to nawet przyjemność. Jeśli jednak infuzja zostanie podana zbyt szybko, ciepło może być zbyt wysokie. Niektóre kobiety w połączeniu z ciepłem pochwy odczuwają przyjemność seksualną; w rzadkich przypadkach podczas infuzji dożylnej może wystąpić orgazm. Inni pacjenci zauważyli, że ich ostrość widzenia i postrzeganie kolorów stają się wyraźniejsza natychmiast po wlewie, tak jakby ktoś włączył światło. W niektórych przypadkach efekt ten trwa jeden lub dwa dni. 

Zbyt szybkie podawanie magnezu może powodować niedociśnienie, które może prowadzić do oszołomienia, a nawet omdlenia. Pacjentom otrzymującym koktajl Myersa należy zalecić zgłaszanie wystąpienia nadmiernego ciepła (które może być zwiastunem niedociśnienia) lub zawrotów głowy. Jeśli wystąpi którykolwiek z tych objawów, infuzję należy tymczasowo przerwać i nie wznawiać aż do ustąpienia objawów (zwykle po 10-30 sekundach). Pacjenci z niskim ciśnieniem krwi zwykle tolerują mniej magnezu niż pacjenci z prawidłowym ciśnieniem krwi lub nadciśnieniem. U niewielkiego odsetka pacjentów nawet bardzo niska dawka podawana bardzo powoli powoduje trwałe niedociśnienie; w takich przypadkach leczenie zwykle przerywa się i można podjąć próbę później lub zaniechać prób.  

Chociaż zbyt szybkie podawanie może mieć niekorzystne konsekwencje, niektórzy pacjenci wydają się odczuwać wyraźniejsze korzyści z szybkich infuzji niż z wolniejszych, prawdopodobnie z powodu wyższych szczytowych stężeń składników odżywczych w surowicy. Podczas określania szybkości infuzji należy brać pod uwagę zarówno ryzyko, jak i korzyści, jednak w razie wątpliwości należy skłaniać się ku względom bezpieczeństwa. Podczas podawania koktajlu Myersa po raz pierwszy najlepiej podać 0,5-1,0 ml, a następnie odczekać około 30 sekund przed kontynuowaniem infuzji. Może to pomóc odróżnić reakcję wazowagalną od hipotensyjnej na wstrzyknięte związki. Pacjenci, u których wystąpi reakcja wazowagalna na początku infuzji, zwykle tolerują pozostałą część terapii po ustąpieniu objawów reakcji. Dla osób starszych lub słabych może być wskazane  rozpoczęcie od mniejszych dawek niż wymienione w Tabeli 1 lub rozważenie podania magnezu i witaminy B domięśniowo jako alternatywę dla wlewu. 

Jednak wielu starszych pacjentów tolerowało i odnosiło korzyści z leczenia dożylnego. U pacjentów z niedoborem zarówno magnezu, jak i potasu może wystąpić napływ potasu do komórek po otrzymaniu dożylnie magnezu. Dzieje się tak, ponieważ magnez aktywuje pompę membranową, która promuje wewnątrzkomórkowy wychwyt potasu. Przesunięcie potasu z surowicy do przestrzeni wewnątrzkomórkowej może wywołać hipokaliemię. Autor widział u dwóch pacjentów silne skurcze mięśni kilka godzin po otrzymaniu koktajlu Myersa; obaj pacjenci przyjmowali leki, o których wiadomo, że obniżają poziom potasu. Hipokaliemia zwiększa także ryzyko zaburzeń rytmu serca wywołanych digoksyną. Jako rezydent w szpitalu, na pierwszym roku, nieświadomy tego potencjalnego problemu, autor podał dożylnie magnez w szpitalu starszej kobiecie, która przyjmowała digoksynę i lek moczopędny obniżający poziom potasu. Szybko rozwinęła się arytmia, która wymagała krótkotrwałego leczenia na oddziale intensywnej terapii. 

Pacjenci uważani za zagrożonych niedoborem potasu obejmują pacjentów przyjmujących leki moczopędne obniżające poziom potasu, beta-agonistów lub glukokortykoidy; osoby z biegunką lub wymiotami; i ci, którzy są ogólnie niedożywieni. Jeśli u pacjenta występuje hipokaliemia, powinna ona zostać skorygowana przed rozważeniem dożylnego leczenia magnezem. Jednak normalne stężenie potasu w surowicy nie gwarantuje, że nie dojdzie do wewnątrzkomórkowego wyczerpania potasu. U pacjentów uznanych za zagrożonych niedoborem potasu zaleca się doustne podanie 10-20 mEq potasu tuż przed infuzją, a następnie ponownie po 4-6 godzinach. Po wdrożeniu tej praktyki nie napotkano dalszych problemów z skurczami mięśni wywołanymi magnezem. Dodanie nawet niewielkich ilości potasu do wlewu dożylnego jest zdecydowanie odradzane, ze względu na teoretyczne ryzyko wywołania arytmii podczas pierwszego przejścia, gdy bolus dotrze do układu przewodzącego serca. 

Dożylny wapń jest przeciwwskazany u pacjentów przyjmujących digoksynę. Ponadto, hiperkalcemia może powodować zaburzenia rytmu serca. Z tego powodu, autor miał tendencję do wyłączania wapnia z koktajlu Myersa podczas leczenia pacjentów z chorobami serca, chociaż nie ma mocnych dowodów, że jest to niebezpieczne dla tego typu pacjentów. 

Reakcje anafilaktyczne na tiaminę podawaną dożylnie zgłaszano rzadko. Tylko trzy takie reakcje zostały zidentyfikowane w literaturze amerykańskiej od 1946 r. Jednak w literaturze światowej odnotowano ogółem dziewięć zgonów związanych z podaniem tiaminy między 1965 a 1985 r. Reakcje te miały miejsce po podaniu doustnym, dożylnym, domięśniowym lub podskórnym i uważa się, że są one częściowo spowodowane niespecyficznym uwalnianiem histaminy. Reakcje anafilaktyczne obserwowano najczęściej po wielokrotnym podaniu tiaminy. W Wielkiej Brytanii w latach 1970–1988 odnotowano około czterech zgłoszeń reakcji anafilaktoidalnych na każdy milion sprzedanych ampułek witaminy B do iniekcji i jedno zgłoszenie na każde 5 milionów sprzedanych ampułek domięśniowych. 

Możliwe, że ryzyko anafilaksji po podaniu koktajlu Myersa jest jeszcze niższe niż niskie ryzyko związane ze dożylnym stosowaniem tiaminy. Wielu pacjentów otrzymujących tiaminę pozajelitowo jest alkoholikami, a alkoholizm często powoduje niedobór magnezu. Badania na zwierzętach sugerują, że suplementacja tiaminy w obecności niedoboru magnezu zwiększa nasilenie niedoboru magnezu.  Niedobór magnezu może prowadzić do spontanicznego uwalniania histaminy,  i odnotowano, że zwiększa częstość eksperymentalnie wywołanej anafilaksji u zwierząt. Obecność magnezu w koktajlu  Myersa może zatem zmniejszyć ryzyko reakcji anafilaktycznej na tiaminę. Co więcej, ponieważ koktajl Myersa z powodzeniem stosowano w leczeniu astmy i pokrzywki, prawdopodobnie preparat jako całość zapewnia profilaktykę przeciw anafilaksji. Niemniej jednak lekarze podający składniki odżywcze dożylnie powinni być przygotowani na radzenie sobie z rzadką reakcją anafilaktyczną. 

Niewielka liczba pacjentów (około jeden procent) czuła się „nieswojo” przez okres do jednego dnia po otrzymaniu zastrzyku, a w dwóch przypadkach reakcja trwała odpowiednio jeden i dwa tygodnie. Nie jest jasne, czy reakcje te były spowodowane konserwantami obecnymi w niektórych preparatach do iniekcji (np. alkoholem benzylowym, metyloparabenami lub innymi), czy też samymi składnikami odżywczymi. W większości przypadków (w tym kilku pacjentów z astmą) stosowano produkty zawierające konserwanty, ponieważ stosowanie fiolek wielodawkowych zmniejszało koszty leczenia pacjenta. Jednak dla niektórych osób o rozpoznanej wrażliwości chemicznej lub innych istotnych problemach związanych z alergią zastosowano preparaty bez konserwantów. 

Chociaż koktajl Myersa jest niezwykle hipertoniczny, rzadko zdaje się wywoływać problemy wynikające z jego hipertoniczności. U dwóch lub trzech pacjentów w miejscu wstrzyknięcia rozwinęło się zapalenie żył; u tych pacjentów preparat w późniejszych podaniach rozcieńczono jałową wodą do łącznej objętości 60 ml. Niektórzy pacjenci odczuwali pieczenie w miejscu wstrzyknięcia podczas infuzji; często było to korygowane zmianą położenia igły lub dalszym rozcieńczaniem składników odżywczych. Podany z ostrożnością i rozwagą, koktajl Myersa był ogólnie dobrze tolerowany i przy 15 000 zabiegów nie napotkano poważnych niepożądanych reakcji.

Uwagi dotyczące kosztów

W 1995 roku, w ostatnim roku prywatnej praktyki autora, koszt składników do sporządzenia koktajlu Myersa wyniósł około 5,00 USD. Zastosowanie substancji odżywczych wolnych od konserwantów przynajmniej dwukrotnie zwiększyło koszty składników. Czas opieki pielęgniarskiej i aspekty  administracyjne stanowiły większość kosztów terapii IV składnikami  odżywczymi. W 1995 r. opłata pobierana przez autora za koktajl Myersa wynosiła 38,00 USD. Inni lekarze pobierali opłatę w wysokości zaledwie 15,00 USD lub nawet 100,00 USD lub więcej. Od 1995 r. koszt większości preparatów do wlewów wzrósł o 50-100 procent. Firmy ubezpieczeniowe zasadniczo nie pokrywają kosztów tego leczenia. Jednak w kilku przypadkach wykazanie ubezpieczycielom, że terapia IV składnikami odżywczymi znacznie obniżyła całkowity koszt opieki zdrowotnej pacjenta, skłoniła ich do zapłaty.

Wniosek

Koktajl Myersa został uznany przez autora i setki innych lekarzy za bezpieczne i skuteczne leczenie szerokiego zakresu stanów klinicznych. W wielu przypadkach leczenie to jest bardziej skuteczne i lepiej tolerowane niż konwencjonalne terapie medyczne. Chociaż większość dowodów jest niepotwierdzona, niektóre opublikowane badania wykazały skuteczność koktajlu Myersa lub niektórych jego składników. Powszechne właściwe stosowanie tego leczenia prawdopodobnie obniżyłoby całkowity koszt opieki zdrowotnej, jednocześnie znacznie poprawiając zdrowie wielu osób. Pilnie potrzebne są dodatkowe badania w celu potwierdzenia skuteczności tego leczenia i ustalenia optymalnych dawek różnych składników odżywczych. Chociaż podwójnie ślepe próby byłyby trudne do przeprowadzenia ze względu na oczywiste odczucia wywołane infuzjami składników odżywczych, próby porównania koktajlu Myersa z uznanymi terapiami byłyby pouczające. Zachęcamy praktyków stosujących to leczenie do zgłaszania swoich ustaleń.

Piśmiennictwo: 

References
1. Malkiel-Shapiro B. Further observations on
parenteral magnesium sulfate therapy in
coronary heart disease: a clinical appraisal. S
Afr Med J 1958;32:1211-1215.
2. Browne SE. Intravenous magnesium sulphate
in arterial disease. Practitioner 1969;202:562-
564.
3. Blanchard J, Tozer TN, Rowland M. Pharmacokinetic perspectives on megadoses of
ascorbic acid. Am J Clin Nutr 1997;66:1165-
1171.
4. Harakeh S, Jariwalla RJ, Pauling L. Suppression of human immunodeficiency virus
replication by ascorbate in chronically and
acutely infected cells. Proc Natl Acad Sci U S
A 1990;87:7245-7249.
5. Okayama H, Aikawa T, Okayama M, et al.
Bronchodilating effect of intravenous magnesium sulfate in bronchial asthma. JAMA
1987;257:1076-1078.
6. Sydow M, Crozier TA, Zielmann S, et al.
High-dose intravenous magnesium sulfate in
the management of life-threatening status
asthmaticus. Intensive Care Med 1993;19:467-
471.
7. Uchida K, Mitsui M, Kawakishi S.
Monooxygenation of N-acetylhistamine
mediated by L-ascorbate. Biochim Biophys
Acta 1989;991:377-379.
8. Iseri LT, French JH. Magnesium: nature’s
physiologic calcium blocker. Am Heart J
1984;108:188-193.
9. Brunner EH, Delabroise AM, Haddad ZH.
Effect of parenteral magnesium on pulmonary
function, plasma cAMP, and histamine in
bronchial asthma. J Asthma 1985;22:3-11.
10. Frustaci A, Caldarulo M, Schiavoni G, et al.
Myocardial magnesium content, histology, and
antiarrhythmic response to magnesium
infusion. Lancet 1987;2:1019.
11. Henrotte JG. The variability of human red
blood cell magnesium level according to HLA
groups. Tissue Antigens 1980;15:419-430.
12. Booth BE, Johanson A. Hypomagnesemia due
to renal tubular defect in reabsorption of
magnesium. J Pediatr 1974;85:350-354.
13. Skobeloff EM, Spivey WH, McNamara RM,
Greenspon L. Intravenous magnesium sulfate
for the treatment of acute asthma in the
emergency department. JAMA 1989;262:1210-
1213

14. Bloch H, Silverman R, Mancherje N, et al.
Intravenous magnesium sulfate as an adjunct
in the treatment of acute asthma. Chest
1995;107:1576-1581.
15. Ciarallo L, Brousseau D, Reinert S. Higherdose intravenous magnesium therapy for
children with moderate to severe acute asthma.
Arch Pediatr Adolesc Med 2000;154:979-983.
16. Ciarallo L, Sauer AH, Shannon MW. Intravenous magnesium therapy for moderate to
severe pediatric asthma: results of a randomized, placebo-controlled trial. J Pediatr
1996;129:809-814.
17. Tiffany BR, Berk WA, Todd IK, White SR.
Magnesium bolus or infusion fails to improve
expiratory flow in acute asthma exacerbations.
Chest 1993;104:831-834.
18. Green SM, Rothrock SG. Intravenous magnesium for acute asthma: failure to decrease
emergency treatment duration or need for
hospitalization. Ann Emerg Med 1992;21:260-
265.
19. Rowe BH, Bretzlaff JA, Bourdon C, et al.
Intravenous magnesium sulfate treatment for
acute asthma in the emergency department: a
systematic review of the literature. Ann Emerg
Med 2000;36:181-190.
20. Pottenger FM. A discussion of the etiology of
asthma in its relationship to the various
systems composing the pulmonary
neurocellular mechanism with the physiological basis for the employment of calcium in its
treatment. Am J Med Sci 1924;167:203-249.
21. Undritz E. The therapy of anaphylactic
conditions with large amounts of calcium. J
Allergy 1937;8:625.
22. Anah CO, Jarike LN, Baig HA. High dose
ascorbic acid in Nigerian asthmatics. Trop
Geogr Med 1980;32:132-137.
23. Reynolds RD, Natta CL. Depressed plasma
pyridoxal phosphate concentrations in adult
asthmatics. Am J Clin Nutr 1985;41:684-688.
24. Collipp PJ, Goldzier S 3rd, Weiss N, et al.
Pyridoxine treatment of childhood bronchial
asthma. Ann Allergy 1975;35:93-97.
25. Crocket JA. Cyanocobalamin in asthma. Acta
Allergologica 1957;11:261-268.

26. Bekier E, Wyczolkowska J, Szyc H, Maslinski
C. The inhibitory effect of nicotinamide on
asthma-like symptoms and eosinophilia in
guinea pigs, anaphylactic mast cell degranulation in mice, and histamine release from rat
isolated peritoneal mast cells by compound 48-
80. Int Arch Allergy Appl Immunol
1974;47:737-748.
27. Tuft L, Gregory J, Gregory DC. The effect of
calcium pantothenate on induced whealing and
on seasonal rhinitis. Ann Allergy 1958;16:639-
655.
28. Mauskop A, Altura BT, Cracco RQ, Altura
BM. Intravenous magnesium sulphate relieves
migraine attacks in patients with low serum
ionized magnesium levels: a pilot study. Clin
Sci 1995;89:633-636.
29. Demirkaya S, Vural O, Dora B, Topcuoglu
MA. Efficacy of intravenous magnesium
sulfate in the treatment of acute migraine
attacks. Headache 2001;41:171-177.
30. Mauskop A, Altura BT, Cracco RQ, Altura
BM. Intravenous magnesium sulfate relieves
cluster headaches in patients with low serum
ionized magnesium levels. Headache
1995;35:597-600.
31. Manuel y Keenoy B, Moorkens G, Vertommen
J, et al. Magnesium status and parameters of
the oxidant-antioxidant balance in patients
with chronic fatigue: effects of supplementation with magnesium. J Am Coll Nutr
2000;19:374-382.
32. Cox IM, Campbell MJ, Dowson D. Red blood
cell magnesium and chronic fatigue syndrome.
Lancet 1991;337:757-760.
33. Howard JM, Davies S, Hunnisett A. Magnesium and chronic fatigue syndrome. Lancet
1992;340:426.
34. Clague JE, Edwards RH, Jackson MJ. Intravenous magnesium loading in chronic fatigue
syndrome. Lancet 1992;340:124-125.
35. Ellis FR, Nasser S. A pilot study of vitamin
B12 in the treatment of tiredness. Br J Nutr
1973;30:277-283.
36. Lapp CW, Cheney PR. The rationale for using
high-dose cobalamin (vitamin B12). CFIDS
Chronicle Physicians’ Forum 1993 (Fall):19-
20.
37. Reed JC. Magnesium therapy in musculoskeletal pain syndromes — retrospective review of
clinical results. Magnes Trace Elem
1990;9:330.

38. Moorkens G, Manuel y Keenoy B, Vertommen
J, et al. Magnesium deficit in a sample of the
Belgian population presenting with chronic
fatigue. Magnes Res 1997;10:329-337.
39. Shealy CN, Cady RK, Veehoff D, et al.
Magnesium deficiency in depression and
chronic pain. Magnes Trace Elem 1990;9:333.
40. Malkiel-Shapiro B, Bersohn I, Terner PE.
Parenteral magnesium sulphate therapy in
coronary heart disease. A preliminary report on
its clinical and laboratory aspects. Med Proc
1956;2:455-462.
41. Browne SE. Magnesium sulphate in arterial
disease. Practitioner 1984;228:1165-1166.
42. Cohen L, Kitzes R. Magnesium sulfate in the
treatment of variant angina. Magnesium
1984;3:46-49.
43. Disashi T, Iwaoka T, Inoue J, et al. Magnesium
metabolism in hyperthyroidism. Endocr J
1996;43:397-402.
44. Neguib MA. Effect of magnesium on the
thyroid. Lancet 1963;1:1405.
45. Rosenbaum EE, Portis S, Soskin S. The relief
of muscular weakness by pyridoxine hydrochloride. J Lab Clin Med 1941;27:763-770.
46. Sure B, Easterling L. The protective action of
vitamin B12 against the toxicity of dl-thyroxine. J Nutr 1950;42:221-225.
47. Watts AB, Ross OB, Whitehair CK, MacVicar
R. Response of castrated male and female
hyperthyroid rats to vitamin B12. Proc Soc
Exp Biol Med 1951;77:624-626.
48. Glass GB, Skeggs HR, Lee DH, et al. Applicability of hydroxocobalamin as a long-acting
vitamin B12. Nature 1961;189:138-140.
49. Herbert V. Vitamin B12. Am J Clin Nutr
1981;34:971-972.
50. Durlach J, Bara M, Theophanides T. A hint on
pharmacological and toxicological differences
between magnesium chloride and magnesium
sulphate, or of scallops and men. Magnes Res
1996;9:217-219.
51. Dyckner T, Wester PO. Ventricular extrasystoles and intracellular electrolytes before and
after potassium and magnesium infusions in
patients on diuretic treatment. Am Heart J
1979;97:12-18.
52. Stephen JM, Grant R, Yeh CS. Anaphylaxis
from administration of intravenous thiamine.
Am J Emerg Med 1992;10:61-63.

53. Cook CC, Thomson AD. B-complex vitamins
in the prophylaxis and treatment of WernickeKorsakoff syndrome. Br J Hosp Med
1997;57:461-465.
54. Itokawa Y, Tanaka C, Kimura M. Effect of
thiamine on serotonin levels in magnesiumdeficient animals. Metabolism 1972;21:375-
379.
55. Caddell JL. Magnesium deprivation in sudden
unexpected infant death. Lancet 1972;2:258-
262.
56. Ashkenazy Y, Moshonov S, Fischer G, et al.
Magnesium-deficient diet aggravates anaphylactic shock and promotes cardiac myolysis in
guinea pigs. Magnes Trace Elem 1990;9:283-
288.